Vrede in het dagelijks leven

Op 15 september start de Vredesweek. Wat mij betreft zou het iedere week wel Vredesweek kunnen zijn. Hoe doen we dat: met elkaar harmonieus samenleven? Het is in ieder geval makkelijker gezegd dan gedaan!
Het thema dit jaar is: ‘Generaties voor vrede!’

In het Verzetsmuseum Zuid-Holland in Gouda geef ik, als onderdeel van de Vredesweek, op zaterdag 15 september van 2 tot 4 uur  een workshop over de vraag: “Wat maakt dat de een tijdens een openbare calamiteit in actie komt, en de ander niet?”. Harde muziek door een treincoupé, of storende basdreungeluiden door de oortjes heen? Iemand die heel hard praat? Iemand die ongewenst anderen aanspreekt, dus eigenlijk lastigvalt? Op zo’n moment wordt de rust en harmonie verstoord. Wat doe jij?

​Zelf ben ik iemand die gemakkelijk haar mond opendoet in een trein, of bus, of op straat als er iets gebeurt dat voor een ander, of anderen, storend kan zijn. Ik ga d’r op af! Dat zeg ik niet om mezelf op de borst te kloppen, maar dat is gewoon zo. Dus ik heb me afgevraagd hoe dat komt.

Ik zie anderen in zo’n geval om me heen ook bezig met: zal ik iets doen? Ik zie aarzelende lichaamstaal en het uitwisselen van blikken met anderen. Veel mensen, zo lijkt het, willen wel iets doen, maar hun lichaam komt niet in beweging.
Als een situatie gevaarlijk is, ga ik er niet op af, ik ben geen held! Op zo’n moment mobiliseer ik hulp. Dat doen anderen ook. Maar eropaf gaan als je iets als storend gedrag ervaart, dat doen velen minder snel of vaak dan ik. Is dat omdat het wellicht onbeleefd lijkt om hardop iemand aan te spreken? Of omdat je niet graag in het openbaar de aandacht op je vestigt? Of omdat je denkt: waar bemoei ik me mee? Of misschien wel omdat je bang bent een onaardige reactie terug te krijgen?
 
Voor mij zijn er twee redenen om dit te doen. Ik hecht enorm aan sociaal gedrag, in de zin van: respecteer elkaars ruimte. Dat is voor mij een basiselement van geweldloosheid en zelf leef ik daarnaar. Bij mij staan de ramen niet open als ik binnen muziek draai. Ik ga niet wijdbeens met mijn jas ruim openhangend op een treinbankje zitten. Ik zit niet na 10 uur ’s avonds nog buiten luid te kletsen. Ik houd rekening met anderen, dat heeft mijn vader er vroeger met de paplepel ingegoten.
Dus: omdat het zo’n ontzettend belangrijke waarde voor mij is, -anderen laat je met rust- kom ik makkelijk in beweging als er iets aan de hand is wat storend is. Zo komen we bij het thema ‘ Generaties’. Ik doe en deed dit ook om mijn kinderen het goede voorbeeld te geven. Dat leverde vaak op: ‘Mama, doe niet! Blijf zitten!’ Maar toch deed ik het en nu zij jongvolwassenen zijn, doen zij het ook.
Dankjewel, opa!

Hester Macrander, gecertificeerd trainer bij Vine, Instituut voor Verbindende Communicatie. www.vinecoaching.nl
Hester is opgeleid als theaterregisseur, theaterdocent en docent Nederlands. Alles wat ze doet is een combinatie van taal en theater, gedrag en communicatie.
​Meer info over de workshop Autonomie van Hester
​Aanmelden